شادکامی مطمئنا مشوق همه نوع تماسها و فعالیتهای اجتماعی است، زیرا مردم معمولا واکنش مثبتی نسبت به شادابی از خود نشان می دهندو شادکامی باعث می شود که کودک چهره دوستانه ای داشته باشد که خود نقطه شروع خوبی برای انواع ارتباطات شخصی است.
از طرف دیگر اندوه و ناراحتی توان و انرژی کودک را تحلیل می برد و سلامت جسمانی عمومی او را کاهش می دهد. این امر به نوبه خود مانع از این می شود که انرژی او صرف فعالیتهای هدفدار شود، زیرا کودکان اندوهگین انرژی خود را با در خود فرو رفتن، رویاپردازی و تاسف برای خود هدر می دهند و کودک ناشاد گرایش به گوشه گیری و به خود مشغول شدن دارد. ناشاد بودن انگیزه، عزم و میل به موفقیت را خاموش می کند. کج خلقی و رفتار بازدارنده در کودکان ناشاد بسیار شایعتر است و مانع از آن می شود که آنها از تجربیات چیزی بیاموزند.
چگونه می توانید به کودک خود کمک کنید؟
شادی می تواند به یک عادت تبدیل شود و وظیفه شما است کاری کنید که کودک شما این عادت را کسب کند. به همین ترتیب ناشاد بودن هم می تواند به یک عادت تبدیل شود و شما وظیفه دارید مانع آن شوید. البته داشتن دوران کودکی شاد تضمین کننده زندگی موفق در دوران بزرگسالی نیست، ولی حداقل فایده آن این است که زیر بنای موفقیت را می سازد در حالی که ناشاد بودن اساس ناکامی را بنا می کند.
مهمترین مساله ایجاد فضای شاد خانوادگی است که لازمه آن آسایش و رفاه نسبی اعضای خانواده است. شما با هر وضعیت فرهنگی و اقتصادی می توانید تفریحات مناسب را انتخاب کنید. وضع قوانین مشخص در مورد صرف اوقاتی برای بازی و شادی به همه شما کمک می کند تا از برنامه منظمی پیروی کنید.
در عین حال دستورات منع کننده برای بازی کودک و شاد بودن او، اگر مکرر و همه جانبه باشد می تواند توانایی ذاتی کودک را برای سرگرم کردن خود و لذت بردن از بازی زائل کند.