اگر هنوز شاهد قشقرق‌های او نبوده اید، خیلی زود آن‌ها را خواهید دید. قشقرق راهی است برای ابراز نا امیدی از انجام کاری که کودکتان نمی‌تواند آن را انجام دهد. چه این ناتوانی به دلایل فیزیکی باشد و چه به دلیل اینکه اجازۀ انجام آن را نداشته باشد. خستگی و گرسنگی را هم که به آن اضافه کنید، مواد لازم برای قشقرق فراهم شده است!
هر قدر آرزو کنید که ای کاش می‌توانستید این رفتار وحشیانۀ او را آرام کنید، هیچ فرمول جادویی به دست نخواهید آورد. اگر به جای دلسوزی یا توضیحات عقلانی، بی‌تفاوت باشید یا حتی آن را نادیده بگیرید، زودتر آرام می‌شود.
همین که کودکتان آرام شد، او را روی زانویتان بنشانید و فرصتی به او بدهید تا خود را بازیابد. به جای اینکه تسلیم چیزی شوید که از آن ممانعت کرده بودید، سعی کنید حواس او را پرت کنید. او را تنبیه نکنید، زیرا در این سن کودکتان نمی‌تواند خود را کنترل کند.
