اکنون کودکتان تصور خاصی از کاری که می‌خواهد انجام دهد، مانند هل دادن چمن‌زن اسباب‌بازی اش، دارد؛ وقتی برنامه‌های او را به هم می‌زنید، ناراحت می‌شود. خواهید دید وقتی در انجام کارش موفق می‌شود، خوشحال و وقتی در انجام آن ناکام می‌ماند، ناراحت می شود. تمام این‌ها با رشد استقلال ارتباط دارند.
با تشویق تلاش‌های او و نه فقط موفقیت‌هایش، به او کمک می‌کنید که با ناکامی‌ها کنار بیاید. برای مثال، اگر دارد سعی خود را می‌کند و نزدیک است گریه کند، بگویید: “می‌دانم که پوشیدن این کفش سخت است و تو داری واقعاً نهایت تلاش خودت را می‌کنی” یا “عصبانی به نظر می‌رسی. می خواهی کمکت کنم؟” فعالیت‌های چالش‌انگیز را با فعالیت‌هایی که حس غرور کودکتان را تقویت می‌کند، مانند خانه‌سازی با بلوک و آب دادن به گیاهان، ترکیب کنید.
اگر کودکتان کمی درمانده و نا امید به نظر می‌رسد، سریعاً به کمک او نروید. دخالت سریع شما در کارهایش باعث وابستگی او به شما و از بین رفتن اعتماد به نفس او می‌شود. باید سعی کنید میل طبیعی خود را برای کمک به او و پشتیبانی از نیازهایش، به تعادل برسانید تا بتواند از عهدهٔ کارهای جدید برآید.
