سهیم شدن جزء مهارت‌های قوی کودکتان نیست. از او انتظار نداشته باشید که هم اکنون این ظرافت اجتماعی را کاملاً کسب کرده باشد. در حال حاضر کودکتان فقط در حال یادگیری مفهوم مالکیت است. او تمایل ندارد که دارایی‌هایش را به کسی بدهد. بخشی از آن به این دلیل است که او درک درستی از زمان، اینکه چه هنگام آن را پس خواهد گرفت و یا مقابله به مثل (یعنی تو کاری را برای من انجام می‌دهی و من هم متقابلاً کاری را برای تو انجام می‌دهم)، ندارد.
وقتی که می‌بینید کودکتان اسباب‌بازی اش را به دوست یا کودکی می‌دهد، او را تحسین کنید. در سهیم شدن الگوی او باشید و از جملاتی استفاده کنید تا کودک معنای سهیم شدن را درک کند. برای مثال از او بپرسید که آیا می توانید با اسباب بازی که دارد با آن بازی می کند، بازی کنید؟ اگر اعتراض کرد او را مجبور نکنید، فقط بپرسید “من هم می‌توانم با آن بازی کنم؟” با این گونه مکالمات، کودکتان کم‌کم معنای سهیم شدن را درک خواهد کرد.
هنگام بازی با دوستانش، دربارهٔ سهیم شدن یا نوبتی کاری را انجام دادن اصرار نکنید. همچنین دادن اسباب‌بازی کودکتان به کودکی که به خانه تان آمده است، کار درستی نیست. تا جایی که ممکن است اسباب‌بازی‌هایی را که قطعات زیادی دارند (مانند بلوک‌های خانه سازی)، جلوی آن‌ها بریزید و بگذارید خودشان تصمیم بگیرند که چه کسی از چه چیزی استفاده کند.
هر وقت که لازم بود از رفتار او انتقاد کنید، نه از خود او، تکان دادن انگشتتان به سمت او کمک چندانی به آموزش رفتار درست نمی‌کند.
سعی کنید برای اینکه به روشنی برایش توضیح دهید چه رفتاری را دوست دارید و از چه رفتاری بدتان می‌آید، از عبارات ساده‌ای استفاده کنید: “از این جیغ و داد خوشم نمی‌آید.” لطفاً با صدای آهسته با او حرف بزنید، برای مثال: “خیلی خوشحال می‌شوم از اینکه وقتی صدایت می‌کنم، می‌آیی.”